Cahier de brouillon

Her en der krijg ik waarschuwingen over het Franse schoolsysteem. Over het algemeen  is de boodschap dat het zeer strikt is en vooral ook gecompliceerd. Het ligt niet in mijn aard om dat soort uitspraken voor zoete koek aan te nemen, dus neem ik alle waarschuwingen niet al te serieus. Ik negeer alle verzuchtingen vooraf over de papierwinkel die ons te wachten staat en alle individuele eisen per docent rondom de schoolspullen. We zijn lekker uitgerust tijdens onze vakantie en ook de verhuizing verliep soepel, dus school zal ook wel meevallen. Om vast een beginnetje te maken met ons Frans vertaalden we alle artikelen en schaften we hiervan zoveel mogelijk in Nederland aan.

De kids wisten mij te verleiden tot de aanschaf van vrolijk bedrukte schriften en multomappen. Misschien had er een lichtje moeten gaan branden vanwege het feit dat er voor de nieuwkomers ook een lijst met plaatjes van elk artikel apart op de website van de school te vinden was. Ik had de lijst wel gezien en het was mij inderdaad opgevallen dat schriften wat spartaans waren uitgevoerd, maar ik dacht dat dat was voor de duidelijkheid.

 

Fout, fout, fout.  Neem je je opleiding serieus, dan laat je je niet afleiden door vrolijke schriften van Blond. Je agenda is voor je huiswerk en plak je niet vol met plaatjes van je favoriete boyband. Probeer ook maar eens in Frankrijk een schoolagenda te vinden met meer dan drie plaatjes. Alle agenda’s bevatten wel pagina’s met wiskundige formules......

 

Ook al heb je je vergrepen aan een schrift met vrolijke print, dan blijkt dat zonde van je geld te zijn geweest. Veel leraren eisen een schriftbeschermer in de kleur die hij of zij klassikaal aangeeft. Zo moesten de jongens een schriftbeschermer hebben.  Ik schafte een transparante aan.  Helaas, hij moest geel zijn. Toen ik eindelijk de laatste gele hoesjes uit de Auchan had gevist (want zo voelt het) bleek ik die van de ‘plus grand cahier’ te hebben gekocht en het moest voor een ‘grand cahier’ zijn.  Tot voor kort was ik niet op de hoogte van het bestaan van deze formaten en kon ik de verschillen  ook niet met het blote oog waarnemen. Ik heb inmiddels zoveel oefening gehad, dat ik het juiste formaat blind uit het schap trek inclusief het vereiste aantal bladzijden, want ook dat verschilt.

 

Het aanschaffen van de schoolspullen is een uitstekende manier om het Frans machtig te worden. Want zelfs met de juiste naam, afmeting en dikte van het artikel en de plaatjeslijst op zak moet ik toch vaak scholieren of moeders aanschieten om het juiste te vinden. Het ‘cahier de brouillon’ was het meest ingewikkelde. Google vertaalde het als kladblok. De moeders in de Carrefour begonnen met elkaar een hevige discussie. De conclusie was dat het elk soort schrift mag zijn.  Maar waarschijnlijk zal iedere docent andere details dicteren over de afmeting (klein, groot of extra groot) en het aantal pagina’s. De dames vonden het na hun uitleg ook wel erg hilarisch: je hebt alle vrijheid dat ene juiste exemplaar te kiezen! Ok, het is dus een kwestie van gewoon ondergaan en blijven lachen!