Leesmeisjes

 

Als je zoiets drastisch onderneemt als het verhuizen naar een ander land, word je wel eens geplaagd door slapeloze nachten. Ik ontkom daar ook niet aan. Vannacht had ik er weer zo eentje. Na eindeloos draaien, gaf ik de pijp aan Maarten en stond op. Ik leerde mijn Franse les nog een keer, maar bleef klaarwakker. Dan maar met een kop thee achter de TV. Zappen langs de nieuwszenders, maar daar was weinig nieuws. 

 

Mijn man zapte tijdens dit soort nachten altijd naar zijn favoriete programma: Die Schönste Bahnstrecken der Welt. Eigenlijk niets meer dan een camera gemonteerd op de voorkant van een trein. Aanzetten en rijden maar. Uren, dagen, maanden. Maar dan wel langs Machu Pichu, door Mongolië of gewoon door Duits gebied. Volgens ‘arm chair miniature railroad adepts’ is dit absoluut ‘top of the bill’.

 

 Zelf stuitte ik in Nederland tijdens het nachtelijke zappen meestal op wat smoezelige ‘buurmeisjes’ die graag met je willen bellen. Ook hier dacht ik dat vertrouwde beeld te zien; een wat goedkope zwarte bank met daarop een meisje dat prima door zou kunnen gaan voor ‘mijn nieuwe buurmeisje’. Alleen was zij wat minder uitdagend gekleed en zat keurig met haar benen over elkaar. Toen ik haar goed bestudeerde, vond ik haar ronduit saai. Een grijs t-shirt met lange mouw, zwarte broek , het haar in een vlecht en vooral weinig make-up. Erg veel verleidelijk lachen deed ze ook al niet. Nee, ze las uiterst serieus een boek voor. En zo te zien, deed ze dat al een paar uur. De wallen onder haar ogen deden mij vermoeden dat ze al een aantal nachten op die bank zat door te halen.

 

 

 

 

Ondertussen las ze onverstoord door uit een hoogtepunt van de klassieke Franse literatuur. De cameraman was vast al naar huis, want de camerahoek bleef hetzelfde. Om niemand voor het hoofd te stoten, had het meisje het boek met wit papier gekaft. Wanneer haar stem het een beetje begon te begeven, nam ze een slokje water uit het merkloze plastic flesje. Daar keek ik weer van op. In een land waar men zelfs bij Ikea om een glas vraagt voor water, krijgt mijn voorleesmeisje een armoedig flesje. Ik vermoed dat ze eenzelfde beroerde CAO heeft als onze Hollandse hijgmeisjes.

 

Na een halfuurtje ingespannen luisteren werd haar stem als een mantra voor mij. Ik dommelde een beetje weg tot klokslag 6.29 uur. De cameraman was weer present en zoomde abrupt in op mijn ‘lectrice’. Ze klapte haar boek dicht, zei dat ze vannacht verder zou lezen. Net zoals toen ik klein was en werd voorgelezen, was er geen speld tussen te krijgen: morgen verder en daarmee uit. Vermoeid stond ze op verlangend naar wat tijd voor haarzelf.