Duct tape

Als vrouw van de wereld haal ik even mijn hand door mijn haar. Tot mijn verbazing hou ik opeens mijn brillepoot in mijn hand. O.k., o.k. lieve opticien uit mijn dorpje in Nederland, een bril heeft veren en geen poten. Ik ben het nog niet vergeten, maar wie kent dat vakjargon?

Ik draag al brillen sinds ik kan lezen, dus weet uit ervaring dat je in zo’n situatie gewoon even een opticien binnenloopt. Deze zet er een schroefje in, en klaar is Kees. Omdat dit soort dingen je overkomen, had ik geen tijd om even de juiste vocabulaire op te zoeken. Veer, schoefje en een wat brede keuze aan mogelijkheden om uit te leggen dat hij kapot is zou wel aardig zijn geweest. Eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat ik ter plekke het woord ‘bril’ vergeten was. Dat hadden we echt deze vakantie nog geoefend, maar waar het woord was gebleven, weet ik niet.

Na de gebruikelijke beleefdheden te hebben uitgewisseld met de opticien kon ik losbarsten. Ik wees op mijn montuur en losse veer en zei geheel ten overloede: ‘Il ne marche pas!’. De opticien bleek  wederom een aardige Fransman te zijn, van het soort waarvan we er al vele van hebben ontmoet. Hij bekeek de bril enigszins meewarig. Strooide wat vaktermen in het rond, mompelde wat tegen de bril en kwam met een aantal oplossingen. Helaas was er geen een die er voor zou zorgen dat ik met een hele bril het pand zou verlaten. Ik koos ervoor de veren te bestellen in Nederland. Hij zou dan alle onderdelen weer ´assembleren´ tot een nieuw exemplaar. Heel vakkundig plakte hij de veer met duct tape aan het montuur vast, complimenteerde mij heel serieus over mijn goede kennis van het Frans en hield de deur voor mij open. Deze man had echt een enorm gevoel voor humor!

 

Sindsdien loop ik rond met aan een kant een stuk duct tape aan mijn bril. Het doet mij heel erg denken aan die vakantie waar ik als puber mijn voortand verloor en de hele vakantie kauwgom at. Zo kon ik, wanneer ik toch echt mijn mond moest openen, even snel met mijn tong een voortand boetseren om de schijn van een perfect gebit op te houden.

Afin, de veren laten zeker twee weken op zich wachten. Mijn brillenvocabulaire is dankzij mijn Franse juf helemaal bijgespijkerd. Gisteren begaf ook mijn andere ´branche´ het. Beide zijden hangen nu met duct tape aan het montuur. Wat wel weer de boel in evenwicht brengt. Gelukkig schijnt de zon en kan ik ook in huis mijn ´lunettes de soleil´ dragen.

Overigens kan ik hier heel eenvoudig vergeten dat er iets aan de hand is met mijn bril. Geen Fransman zal er iets over zeggen of met een vragende blik je bril onderzoeken. Ik krijg het idee dat kleine Franse kinderen deze kunst genetisch krijgen overgedragen. Ook van hen geen enkele reactie.

Ik hoop op nog een paar zonnige dagen en een snelle postbezorging. Daarna vertek ik met mijn nieuwe veren en een boel mooie woorden naar mijn nieuwe opticien.