Yoga

In Nederland probeerde ik ook tijd vrij te maken voor yoga. Wanneer mij dat eindelijk, lukte sprong ik met mijn handdoekje en lekkere rekbroek op mijn fiets om een uurtje gezellig te strechen en mediteren bij de yogajuf. De ruimte was gevuld met esotherische muziek en na afloop nog even met de meiden nakletsen onder het genot van kopje thee.

Ook hier sprong ik nog net op tijd op mijn fiets met handdoek en voor de zekerheid ook nog een campingmatje.

Ik denk echt dat ik voor mijn nieuwe yoga vrienden vanuit space arriveerde. Op de fiets komen is al iets exotisch, die gebruik je hier alleen op zondag om langs de snelweg te koersen. (Er zijn hier wel fietspaden, maar die kunnen opeens, het liefst midden op de snelweg, ophouden). Daarnaast miste ik een vitaal onderdeel voor het bezigen van yoga in Frankrijk: een valies. Toen ik bij het zaaltje aankwam, dacht ik even dat ik het adres fout had en bij de fanfare zat. Alle heren bij het hek, heel serieus en grijs, droegen een flinke langwerpige tas over de schouder. De tas zou zo een trombone kunnen bevatten, althans in Nederland. Misschien deden ze aan een voor mij nog onbekende versie van indoorgolf. De joggingbroeken deden mij nog even wachten met omkeren. Toen ik eenmaal mijn Franse yogajuf ontdekte, wist ik dat ik goed zat.

Er is een ding wat mij telkens opvalt hier. Ik ben enorm. Je zou ook kunnen zeggen, de Franse dames zijn echt petit. Ik ga op onderzoek uit hoe het komt dat ze ook allemaal strak ik hun velletje zitten. Het lijkt alsof ze dagelijks de sportclub bezoeken en leven van 3 liter water per dag. Ook mijn yoga juf voldoen aan het stereotype beeld van Française. Daarbij komt ook nog dat ze een soort leeftijdloosheid uitstraalt wat je wel vaker bij mensen ziet die veel aan yoga doen. Maar afijn, terug naar de valies.

Uit de valies verschenen een campingmatje, een schapenwollen dekje en een katoenen sari. Mijn buurman had ook nog een band in regenboogkleuren. Toen hij aanstalten maakte die te gebruiken, heb ik toch maar discreet mijn ogen gesloten, omdat ik mij afvroeg of ik wilde weten wat hij er mee ging doen.

Na het ondergaan van de yogales weet ik een ding: yoga is bloedserieus in Frankrijk. Lachen doe je maar ergens anders! Wanneer je je tenen niet kunt bereiken als je voorover buigt en je voorover valt in een wat onflatteuze positie, houd je je gezicht in de plooi. Lachen leer je direct af na een keer grinniken. Terwijl ik nog in de ‘hond’ geknield zat, richtte mijn bejaarde buurman zijn benen in de lucht voor de kaars. Tijdens een ademhalingsoefening werd de rust verstoord door een paar mensen die opeens heel heftig door hun neus gingen ademen. ( Ik kreeg even een aha-erlebnis van die keer dat ik gestrand was in Liverpool. En om een lang verhaal kort te maken, de volgende ochtend met de gastheer van mijn tijdelijke onderdak een kerk bezocht voor new born Christians. Tijdens het bidden, wat eindeloos duurde, begon de een na de andere kerkganger te hallucineren en verwarrende klanken uit te stoten.) Tegen die tijd had ik mijn gezicht al zo in de plooi, dat niemand ook enige emotie kon bespeuren.

Nadat de juf heel vriendelijk een hele verhandeling begon over alle yogastromingen die er bestaan en ik vermoedelijk op het verkeerde moment ‘oui’ riep,  was het duidelijk dat ik er weinig van begreep. Dat ik slecht Frans spreek en nog beroerder versta, wist ik zelf ook al. Ik had mij voorgenomen vooral goed te kijken. Toen de juf gebaarde dat ik mijn ogen moest sluiten, kon ik eigenlijk alleen nog stiekem door mijn wimpers gluren. Ik denk dat ik voor de volgende les maar een yogawoordenlijstje ga opstellen en uit het hoofd leren!