Sinterklaas en France

Er zijn van die tradities waar je ook in het buitenland geen afscheid van wilt nemen. Voor ons is dat Sinterklaas. Onze kinderen zijn al een aantal jaren op de hoogte van alle feiten rondom deze traditie, maar toch hadden we met zijn allen de behoefte het ouderwets te vieren.

Sint in het buitenland vieren vereist een gedegen planning waarvan de eerste fase plaats vond in de herfstvakantie. Gelukkig verschijnen de eerste sporen van Sint en Piet in Nederland al in september in de winkels. Onze auto, en die van veel andere Nederlandse ouders, zat op de terugweg vol met witte chocoladeletters, pakpapier, jute zakken met de beeltenis van de goedheiligman, chocolademuizen, kruidnootjes, fondant, marsepein, speculaaskruiden en amandelspijs.

Ondanks dat we geen Nederlandse tv hebben en we het Sinterklaasjournaal ook niet op internet kunnen volgen, waren de kinderen volledig op de hoogte van de aankomst van de stoomboot.  En moest die zaterdag natuurlijk de schoen gezet. Maar niet voordat we het Paard van Sinterklaas, Waar is het paard van Sinterklaas en Alles is liefde hadden gekeken met een kop warme chocomelk en speculaas.

Ik was in de veronderstelling dat het wijd en zijn bekend was dat wij Nederlanders Sinterklaas vieren. Dus ging ik bij mijn Zuid-Afrikaanse vriendin op de koffie met een stuk gevulde speculaas. De lekkernij verdiende enige uitleg. Bij de heilige kon ze nog goed meekomen, maar zodra de zwarte pieten in hun folkloristische kostuums met zak en roe langskwamen, keek ze steeds bedenkelijker.

De Spanjaarden uit mijn Franse les keken gefascineerd naar de tekening van het Sinterklaashuis in Madrid in het boek van Charlotte Dematons. ‘Maar waar is dat dan in Madrid’ vroegen ze. Kortom, het verhaal bleef voor buitenstaanders een curiositeit. Maar de gevulde speculaas bleek een hit. Ik zal het recept binnenkort voor ze vertalen en aan mijn boodschappenlijst voor volgend jaar herfstvakantie een pondje kruiden toevoegen.

Naast de schoen en pakjesavond wilden we de Sint en zijn knechten ook dit jaar in het echt zien. Gelukkig werd er een Sinterklaasfeest georganiseerd voor en door de Nederlanders in de buurt. Onze dochter vertolkte met nog een paar lieve pubers de rol van piet. Ergens uit Parijs werd een ervaren Sinterklaas gehaald met een oude studiegenoot als hoofdpiet. In een dolle bui besloot het kleurrijke gezelschap te voet van het pietenhuis naar de feestlocatie te gaan. Ze hadden onderweg heel wat uit te leggen aan de slaperige Fransen die ze passeerden.

Het feestje zelf was geweldig. In tegenstelling tot de Sinterklaasfeesten die we in Nederland wel eens bezochten, was hier het thema louter en alleen Sinterklaas. Lekker duidelijk. Er was snoepgoed, muziek, je kon sjoelen en knutselen. Om het helemaal authentiek te laten zijn, deed de geluidsinstallatie het niet. (Iemand wel eens een Sinterklaasfeest meegemaakt waar het geluid werkt?) Omdat er niet meer dan 50 kinderen waren, had de goedheiligman alle tijd voor ieder kind. Hij sloeg alle pedagogische adviezen die de ouders in het grote boek hadden gezet heel pedagogisch in de wind. Fijn!

Maar we wonen nu eenmaal in Frankrijk, dus na afloop kregen de acteurs een serieuze lunch aangeboden met voorgerecht, hoofdgerecht en dessert.

Op school kregen de Nederlandse kinderen ook hoog bezoek. Natuurlijk haperde ook hier de geluidsapparatuur, maar dat werd ongekend snel verholpen. Toen een aantal kinderen vroeg om het liedje ‘Zwarte Pietenstijl’ veerde de helft van de kinderen op en de anderen bleven met verbaasde gezichten zitten. Je kon nu in een oogopslag zien wie Nederlandse tv heeft en wie niet. Onze kinderen bleven zitten, maar ze hebben hun achterstand ’s avonds via YouTube meteen weer ingehaald.

Waar ik mij over verbaasde is dat de Nederlanders hier lang wachten met de clou te verklappen. Je zou denken dat mensen in het buitenland een wat nuchterder insteek kiezen voor deze folklore. Het tegendeel blijkt waar te zijn. Her en der bespeurde ik zelfs paniek van ouders over het misschien wel doorprikken van de legende door andere kinderen bij hun kinderen. Dit is een van de weinige Nederlandse tradities die we hebben, en die houden we elders blijkbaar stevig en lang vast. Het voordeel is wel dat we dit jaar niet drie surprises hoefden te knutselen. Ik heb de dozen die ik hiervoor had bewaard inmiddels aan de vuilnisman meegegeven.

Op de dag na het bezoek van Sinterklaas aan Parijs wist de Sint ook onze schoorsteen te vinden. Hij had blijkbaar onze adreswijziging gekregen. Ook ontvingen wij nog een groot pakket uit Nederland. De volgende dag plonsde de blonde helft van de tweeling voor dag en dauw bij ons bed en riep voldaan: Pap, die Sint was geslaagd dit jaar!’ En zo is het.