Het verhaal gaat dat kinderen in no time een vreemde taal
leren. Wat je er over hoort lijkt altijd een klein wondertje. Je laat een kind
de eerste dag huilend achter op school en na een dag krijg je een lachend kind terug
dat vloeiend Frans spreekt. Zoals ik al verwachtte, zit het in de praktijk wat
anders in elkaar. Dat perfecte Frans komt niet aangewaaid. Het is heel hard
werken en elke dag je huiswerk doen. Om de taalontwikkeling nog wat
extra te stimuleren dompel je je kinderen onder in lokale activiteiten als
scouting, dans en voetbal. Onze kinderen hebben niet gepiept om deze rigoureuze
methode, maar makkelijk was en is het niet.
De eerste maanden zijn nu gepasseerd. De kinderen beginnen
zich een beetje thuis te voelen in het behoorlijk rigide Franse schoolsysteem
waar je je vanaf het hek tot in de klas en weer terug dient te gedragen.
Gedragen betekent hier: stilzitten, niet rennen of schreeuwen, hard werken en
alleen relevante vragen stellen. Soms landt er wel eens een liniaal op je
hoofd, wordt er aan een oorlel getrokken of trekt iemand stevig
aan je arm om je deze regels nog eens duidelijk te maken. Je spullen op orde hebben
en je werk serieus doen wordt als een grote deugd gezien. O ja, daarbij ben ik
nog vergeten te vermelden dat de schooldagen hier van 8.45 uur tot 16.15 uur
duren. Na het ritje met de schoolbus zijn ze om vijf uur thuis en
kunnen ze meteen aan hun huiswerk.
Reden tot klagen? Niet echt. Ik zie dat de kinderen het
op inhoud goed doen. Een van de kinderen vertelde na afloop van zijn
spreekbeurt dat hem was opgevallen dat alle kinderen stil luisterden en na
afloop goede vragen stelden. Er zei ook niemand ´Wat stom´ of ´Dat weet
ik al´....
Een andere vreemde constatering is dat een van de kinderen
in Nederland altijd erg laag scoorde voor lezen en spelling. Je kunt je
voorstellen dat wij niet begrijpen waarom hij die ingewikkelde Franse taal
opeens zo goed als foutloos kan lezen en schrijven. Als je bedenkt
hoeveel letters je in het Frans bij het hardop lezen moet inslikken en bij het
schrijven weer moet noteren, dan snap ik niet hoe dat kan. En dan heb ik het
nog niet eens over de enorme hoeveelheid accenten die je wanneer je ze
vergeet gewoon een punt kosten.
Dankzij het harde werken van de kinderen begint het Frans
hier stiekem binnen te sijpelen. Allereerst waren daar de woorden waarvan het
Nederlandse begrip onbekend was. Na een paar dagen school sommeerden mijn
kinderen mij een ardoise aan te schaffen. De lerares had het nog vertaald
in white board. Nou had ik ooit een collega die een enorm white board in zijn
woonkamer had. Iets waar manlief en ik nog steeds grappen over maken. Ik was
niet van plan om zo'n lelijk ding aan te schaffen. Er kwam toch geen leraar
thuis controleren of we dat hadden hangen.
'Nee, om mee te nemen', was het antwoord. Ik probeerde
mij voor te stellen hoe deze basisschoolleerlingen naast die achterlijk zware
schooltas ook nog een white board mee konden zeulen. Uiteindelijk bleek het een
A4 exemplaar te zijn. De ardoise is gewoon een moderne versie van het
leitje waarbij de griffel is vervangen door een uitwisbare stift.
Leitje en griffel zijn voor mijn kinderen begrippen uit de prehistorie,
dus gaan ze nu gewoon als ardoise over de tong.
Na de ardoise verschenen ‘arret’, ‘silence’ en het
wat bedenkelijke ‘tu est tres nul’ in de conversaties van de jongens.
Voor de herfstvakantie fêteerden de heren mij op hun eerste ´Franse´
conversatie in de auto op weg naar de voetbal. Het onderwerp was poep aan
de voetbalschoen. Met de beperkte vocabulaire die bestond uit ‘chiens ou chats,
kaka, jardin, fumé, terrible, ouvrez la fenêtre’ hielden ze toch al het gesprek
gaande tot het voetbalveld.
Dit weekend werd het bewijs geleverd dat de kinderen echt al
een beetje Fransoos beginnen te worden.
Ze stepten, gelijk echte Franse kinderen, van de kerstmarkt
naar huis, toen er een auto stopte. De bestuurder vroeg aan de kinderen waar de
kerstmarkt was. Ze stapten af en dachten even na over de route. Waarna ze in
het Frans de route doorgaven en afsloten met een keurig ‘Bonne journée!’ Ik zou
zeggen, een nieuwe mijlpaal bereikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten