Een erg Frans dagje

Vandaag is een erg Frans dagje. Tijdens mijn pré-Franse-les-koffie belt een opgewonden man mij op mijn mobiel. Tot mijn eigen verbazing begrijp ik de essentie van de waterval aan woorden. Hij staat met een nieuwe koelkast voor mijn huis. Deze koelkast is al een verhaal op zich, maar dat misschien een andere keer. 'U moet hier zijn, want wij hebben een afspraak' commandeert hij mij. ‘U heeft het waarschijnlijk niet begrepen...’ Het lukt mij van zijn monoloog een conversatie te maken en bovenal ook nog mijn punt te maken. Ik goochel alle belangrijke schaakstukken te voorschijn:

1.     Zijn 'oui' beantwoord ik meteen met een 'non'. Deze 'non' moet heel laag klinken en rek um vooral lang uit. Vergeet er vooral niet 'beh' voor te zeggen 'bèh nôôôôôôôôôôôôôôh. Het ligt niet in de volksaard toe te geven fout te zijn. De Fransman prefereert 'eer' boven 'eerlijk'. Het heeft ook als voordeel dat je zelf ook nooit hoeft toe te geven fout te zijn. Verzin gewoon een beetje interessante reden.

2.     Ik meld dat ik het heb vastgelegd in mijn agenda. Alleen het geschreven woord telt. Zolang het niet op papier staat, bestaat het hier niet. Ok, het stond in mijn agenda genoteerd en die kon hij niet zien, maar het klonk toch goed om even het geschreven woord aan te halen.

3.     Ik voeg toe dat ik de afspraak met zijn baas heb gemaakt. 'Le responsable' is een magisch begrip. De leidinggevende bepaalt hier nog steeds alles. En als zijn baas niets doet, dan vraag je gewoon naar de baas van de baas. Maar meestal hoeft het zo ver niet te komen, want niemand wordt graag door zijn baas aangesproken.

4.     Ik eindig met te zeggen dat ik nu zeer ontevreden ben.

Ik herhaal deze ingrediënten een paar keer en meld dan dat ik verwacht dat hij het oplost. Hij pruttelt nog wat na en hangt op.

Een uurtje later belt zijn baas. Of ik vrijdagochtend thuis ben. Ik vraag nog even grappend: 'U bedoelt dat dagdeel dat volgt op de nacht?' Hij lacht besmuikt. Ik geloof dat we elkaar hebben begrepen. Wanneer ik terugkom in de klas, meldt mijn juf dat ik inmiddels aardig door heb hoe het hier werkt.

Zodra ik terug van de les een voet in huis zet, gaat de telefoon. Mijn lieve puberdochter belt. `Er doet hier het verhaal de ronde dat de schoolbussen niet rijden vanmiddag.´ Zo, weer een smetje op het waterdichte bussysteem! Voordat ik het kan checken op de site, loopt mijn telefoon al vol met boodschappen. 'Suite à l'agression d'un chauffeur les conducteurs exercent leur droit de retrait.' Ze maken gebruik van hun rechten en wel meteen. ‘Zeg maar een soort van staken dus ‘ zou mijn puberdochter zeggen. Hoe die honderden scholieren thuiskomen, moeten ze zelf maar bedenken. Ik voel het aan mijn water; Taxi Mama gaat weer rijden. Ik bel nog wat mensen om te vertellen dat ik hun kinderen wel een lift kan geven.

Het grappige is dat de Fransen zelf weinig woorden vuilmaken aan stakingen. In mijn Franse klas lijkt het woord 'grève' inmiddels wel een mantra. Donderdag is al weer de derde staking in drie weken tegen de onderwijstijdenhervorming. (Het voorstel is de vierdaagse schoolweek voor het basisonderwijs om te vormen naar een zesdaagse schoolweek). Waar ik en mijn klasgenoten nog tijd verdoen aan het uiten van onze verbazing, haalt mijn Franse juf haar schouders op en zegt alleen 'bienvenue en France'. `Mopperen' staat hier niet in het woordenboek.

Overigens is het opvallend dat in de correspondentie aan ons het woord ´staking´ zelf ontbreekt, maar er altijd een soort van cryptische omschrijving staat. Je moet eerst nog een rebus oplossen, voordat je actie kunt ondernemen. Maar de Fransen hebben waarschijnlijk inmiddels alle rebussen gehad en slaan meteen aan het organiseren. Het wekt een vreemde daadkracht op die je anders niet ziet.

Ik moet opeens denken aan die keer dat manlief aanwezig was bij een voorlichtingsavond over een schoolreis naar Kreta. Tijdens het vragenrondje stelden alle ouders simultaan de meest waanzinnige vragen. Hard, harder, hardst. Een van de vragen die hij uit de brij kon opmaken was: ´Wat als het vliegend personeel staakt?´ Mijn man had zich nog gekscherend afgevraagd of hij de vraag ' wat als de bom valt’had gemist. Na een halfjaartje Frankrijk kan ik mij de zorg wat beter voorstellen. Toch zouden ze ook hebben moeten ervaren dat er dan gewoon wat geregeld wordt.