De Bus

In mijn beleving gaan de meeste kinderen in Nederland lopend naar school of pakken de fiets. In Frankrijk is fietsen iets wat je vader in zijn vrije tijd doet. De kinderen in deze buurt steppen. Mij valt op dat kinderen in en rond elke wereldstad steppen. Londen, New York of Parijs, wanneer je een ingezetene van die stad bent en onder de 16, dan loop je niet, maar step je.

's Ochtends zijn hier geen ‘treintjes’ van fietsende pubers die  10 kilometer naar school fietsen. Dat kan niet, is mij verzekerd, want er ligt op de route tussen school en huis een heuvel en een bos. Gelukkig is er een waterdicht schoolbussysteem.

Zonder buskaart heb je geen toegang tot de schoolbus. Het duurde een week of zes voordat het pak formulieren was verwerkt tot drie buskaarten. Voor de puberdochter was deze periode te kort, maar de jongens stonden te popelen om deze nieuwe onafhankelijkheid te veroveren.

Dus gingen we de eerste dag dat ze de buskaart in het bezit hadden ruim op tijd op de bushalte staan. Bussen reden af en aan. Scholieren vulden gedwee de zitplaatsen. Maar bus 27 met de naam van de school erop en voor de kinderen die niet kunnen lezen een plaatje van een boek als herkenningsteken, liet zich niet zien. Natuurlijk bleek een van die bussen het achteraf toch te zijn geweest. Toen we de volgende dag navraag deden bij de buschauffeur antwoordde hij schouderophalend: ‘Ach, dat bordje ...... vergeten, maar iedereen weet dat ik hun buschauffeur ben.’

Op het schoolterrein is een rotonde aangelegd. Hier arriveren en vertrekken de schoolbussen. 's Middags zijn er drie verschillende rondes van vertrekkende bussen. Het duurde even voordat de kinderen doorhadden hoe waterdicht het systeem uiteindelijk is. Twee bussen met hetzelfde nummer die op dezelfde tijd vertrekken, maar wel ergens anders aankomen, helpt niet bij het in de vingers krijgen van het systeem. Ook het herkenningsteken voor de kinderen die niet kunnen lezen is voor onze bus ’s ochtends een boek, om 16.30 uur een vlinder en om 17.15 uur een plaatje dat de kinderen niet kunnen ontcijferen. Ook de vlinder verschilt per keer van vorm, kleur en grootte. Na een week of twee kwamen de kinderen opgetogen uit school. Het raadsel van de juiste bus was gekraakt. Ze hadden aan het begin van de rotonde de ‘pedagogische persoon’ gevonden. Deze bevoegde persoon noteert op een white board alle bussen die binnenkomen. De kinderen hoeven dus alleen maar naar dit bord te lopen, het tekentje op te zoeken en te tellen op welke plaats hun bus is binnengekomen. Fijn om weten!

Mocht er toch nog iets misgaan, dan hebben de kinderen nu een werkende mobiele telefoon op zak. Via deze digitale navelstreng kunnen ze natuurlijk altijd een beroep op mij doen. In de tussentijd oefenen de mannen hun sms- vaardigheden met het sturen van de meest verheffende smsjes uit de bus. ‘We zitten er in. Ik heb groen. Ik zie een ongeluk. Ik zie een Maserati. We staan voor de deur.’