Yoga

In Nederland probeerde ik ook tijd vrij te maken voor yoga. Wanneer mij dat eindelijk, lukte sprong ik met mijn handdoekje en lekkere rekbroek op mijn fiets om een uurtje gezellig te strechen en mediteren bij de yogajuf. De ruimte was gevuld met esotherische muziek en na afloop nog even met de meiden nakletsen onder het genot van kopje thee.

Ook hier sprong ik nog net op tijd op mijn fiets met handdoek en voor de zekerheid ook nog een campingmatje.

Ik denk echt dat ik voor mijn nieuwe yoga vrienden vanuit space arriveerde. Op de fiets komen is al iets exotisch, die gebruik je hier alleen op zondag om langs de snelweg te koersen. (Er zijn hier wel fietspaden, maar die kunnen opeens, het liefst midden op de snelweg, ophouden). Daarnaast miste ik een vitaal onderdeel voor het bezigen van yoga in Frankrijk: een valies. Toen ik bij het zaaltje aankwam, dacht ik even dat ik het adres fout had en bij de fanfare zat. Alle heren bij het hek, heel serieus en grijs, droegen een flinke langwerpige tas over de schouder. De tas zou zo een trombone kunnen bevatten, althans in Nederland. Misschien deden ze aan een voor mij nog onbekende versie van indoorgolf. De joggingbroeken deden mij nog even wachten met omkeren. Toen ik eenmaal mijn Franse yogajuf ontdekte, wist ik dat ik goed zat.

Er is een ding wat mij telkens opvalt hier. Ik ben enorm. Je zou ook kunnen zeggen, de Franse dames zijn echt petit. Ik ga op onderzoek uit hoe het komt dat ze ook allemaal strak ik hun velletje zitten. Het lijkt alsof ze dagelijks de sportclub bezoeken en leven van 3 liter water per dag. Ook mijn yoga juf voldoen aan het stereotype beeld van Française. Daarbij komt ook nog dat ze een soort leeftijdloosheid uitstraalt wat je wel vaker bij mensen ziet die veel aan yoga doen. Maar afijn, terug naar de valies.

Uit de valies verschenen een campingmatje, een schapenwollen dekje en een katoenen sari. Mijn buurman had ook nog een band in regenboogkleuren. Toen hij aanstalten maakte die te gebruiken, heb ik toch maar discreet mijn ogen gesloten, omdat ik mij afvroeg of ik wilde weten wat hij er mee ging doen.

Na het ondergaan van de yogales weet ik een ding: yoga is bloedserieus in Frankrijk. Lachen doe je maar ergens anders! Wanneer je je tenen niet kunt bereiken als je voorover buigt en je voorover valt in een wat onflatteuze positie, houd je je gezicht in de plooi. Lachen leer je direct af na een keer grinniken. Terwijl ik nog in de ‘hond’ geknield zat, richtte mijn bejaarde buurman zijn benen in de lucht voor de kaars. Tijdens een ademhalingsoefening werd de rust verstoord door een paar mensen die opeens heel heftig door hun neus gingen ademen. ( Ik kreeg even een aha-erlebnis van die keer dat ik gestrand was in Liverpool. En om een lang verhaal kort te maken, de volgende ochtend met de gastheer van mijn tijdelijke onderdak een kerk bezocht voor new born Christians. Tijdens het bidden, wat eindeloos duurde, begon de een na de andere kerkganger te hallucineren en verwarrende klanken uit te stoten.) Tegen die tijd had ik mijn gezicht al zo in de plooi, dat niemand ook enige emotie kon bespeuren.

Nadat de juf heel vriendelijk een hele verhandeling begon over alle yogastromingen die er bestaan en ik vermoedelijk op het verkeerde moment ‘oui’ riep,  was het duidelijk dat ik er weinig van begreep. Dat ik slecht Frans spreek en nog beroerder versta, wist ik zelf ook al. Ik had mij voorgenomen vooral goed te kijken. Toen de juf gebaarde dat ik mijn ogen moest sluiten, kon ik eigenlijk alleen nog stiekem door mijn wimpers gluren. Ik denk dat ik voor de volgende les maar een yogawoordenlijstje ga opstellen en uit het hoofd leren!

 

 

Forum des associations

De rentréé waarover ik eerder schreef, gaat ook op voor het sociale leven. In steden en dorpen zie je overal spandoeken langs de kant van de weg met : Forum des associations. In dorpen zijn die op zaterdag tussen 14.00 en 18.00 uur. In een stad mag je ook ’s ochtends langskomen, tot 12 uur. Want de andere traditie ‘de warme lunch’, sla je ook deze dag niet over.

Ons dorpje, waar naar ik schat 5000 mensen wonen, heeft ook een eigen forum met een hele verzameling associations. Er zijn de bieb, muziekschool, balletschool, voetbal en tennis, een club voor het onderhouden van de contacten met de zustersteden, diverse clubs voor artistieke zaken zoals porselein beschilderen en het tekenen van strips. Een kookclub, maar ook een Myriade Ludique wat volgens mij zoiets is als Life action role-playing (larp), een visclub, twee scoutinggroepen, een sportschool, judo, bridge, een wandel en een hardloopclub en een modelclub voor vliegtuigen. Deze lijst is overigens niet compleet, maar dit is wat ik zoal kon onderscheiden tijdens het forum.

Mijn buurvrouw, die het als haar levenstaak ziet ons van alles op de hoogte te houden ( heel lief!) zei er ook nog bij dat Fransen het ook wel noemen: de dag dat de bodem van je bankrekening bereikt. Na de vakantie en alle schoolspullen is dit de financiële sluitpost van de rentrée. Alles moet meteen betaald per cheque. Zonder cheque ben je helemaal nergens (het digitaal overmaken wordt hier voorlopig nog niet uitgevonden). Het voordeel van deze manier van betalen is dat het erg traag is, dus hopen veel Fransen dat de cheque pas volgende maand wordt afgeschreven.

Na het betalen volgt het volgende ritueel: formulieren. Elke activiteit gaat samen met een hele papierwinkel. We hebben de afgelopen weken al tientallen formulieren ingevuld. Het invullen van formulieren is zelfs voor onze kinderen geen probleem meer. Ze weten precies wat elk hokje betekent en hebben nu een eigen handtekening ontwikkeld. Dit is geen grapje, omdat kinderen hier ook vaak gevraagd wordt iets te ondertekenen. Wonder boven wonder hebben we alle inentingen nog ergens netjes opgeslagen, want elk formulier vraagt ook hier een overzicht van. Wanneer je je hele (medische) geschiedenis vastgelegd, dan ben je nog niet klaar. Je moet nog even naar de dokter voor een gezondheidsverklaring. De dokter vertelde mij dat haar agenda in juni vol staat met afspraken voor het afnemen van deze test zodat iedereen klaar is voor de inschrijving tijdens de rentrée.

Maar goed, gedaan is gedaan. Na ons bezoek aan het forum hebben we nu thuis een danseres, een voetballer en een scout. Ikzelf viel voor de charme van twee inimini mensjes, gekleed in rode Bagwan kledij.  Er stond helemaal niemand aan hun tafeltje. Ik vond dat een beetje sneu, dus sindsdien ben ik lid van Gally Yogha.

Entrée la rentrée

In Nederland zie je hier en daar de term opduiken: Back to school. Terug naar school bekt blijkbaar niet goed.  Nou, hier hebben ze er natuurlijk gewoon een Franse term voor: rentrée. En dat de rentrée de eerste maandag in september is, valt niet te missen. Overal kom je het tegen: in de hypermarchée maant de rentree mij tot het aanschaffen van schoolspullen. Kledingwinkels vertellen mij dat de kinderen  in de zomer uit hun broeken zijn gegroeid en er speciaal voor jou een collectie aantrekkelijk geprijste nieuwe broeken is gearriveerd. De autodealers doen ook leuk mee, want in dat oude karretje van vorig jaar kun je niet meer op je werk verschijnen. Trouwens zonder nieuwe  smartphone gaat het echt niet lukken dit jaar, begrijp ik. De grootste shock kreeg ik voor de etalage van de lingeriewinkel Soleil Sucré waaronder de tekst ‘back to school’ etalagepoppen niet echt lingerie toonden waar je je 12-jarige dochter in naar school wilt zien gaan!

 

In elk televisieprogramma speelt de rentree wel een rol.  Een week lang zie je reportages over het enorme gewicht van de rugzakken van scholieren, de kosten van de rentrée, de eerste stapjes van de kleintjes op het schoolplein, de nieuwe studenten, het  inleveren van oude maar nog goed functionerende rugzakken (met of zonder wieltjes) voor het goede doel, pleit men geregeld voor gratis busvervoer,enz..

Ook de agenda van de President is in de ban van de rentrée. Hij bezoekt scholen en universiteiten, houdt toespraken over het belang van goed onderwijs en wenst leerlingen, studenten en onderwijzend personeel een uitstekend schooljaar toe. Ik kan mij niet herinneren dat dat in Nederland ook gebeurt, maar misschien vallen dit soort dingen je in je eigen land gewoon niet op.

Mijn Frans is nog verre van perfect, maar zelfs met mijn beroerde Frans ben ik nu volledig op de hoogte en misschien ook een beetje in de ban van de rentrée. Ik heb ook mijn best gedaan en de broeken nagekeken, in de Auchan schoolspullen voor de kinderen (ook basisschool) gekocht en de blousejes gestreken. Op de eerste dag waren ook onze kinderen klaar voor school met een nieuwe rugzak, gekleed in hun beste broek met bijna geen gaten. Klaar voor onze entrée in de rentrée!