Oink!

In een gezin met drie kinderen komt het zelden voor dat je met maar een kind thuis bent. Nog zeldzamer is het als je weet dat dit de komende uren ook zo zal blijven. Doet zich een dergelijke gelegenheid een keer voor, dan moet je samen natuurlijk meteen wat ondernemen.
' De donkerharige helft van de tweeling' en ik doken samen in de kast met knutselboeken. Hier staat al een aantal jaren het boekje 'Filzen von Tieren und Figuren' stof te vergaren. Jammer, want het boekje bevat de prachtigste voorbeelden van bijna levensechte vilten dieren. Ik heb een keer een pogingen ondernomen om bij benadering iets te maken wat op een konijn leek. Het resultaat hebben we voor de vorm maar 'cavia' genoemd.

Maar het varken met zes biggetjes in het boekje is zo prachtig, dat zoonlief dit natuurlijk wilde maken. Het materiaal is in huis, dus niets hield ons tegen, volgens hem. Dat zou helemaal  waar zijn geweest als ik op school tijdens Duits beter had opgelet. En daar heb ik al jaren spijt van, want de mooiste boeken over vilt, knipkunst en andere geliefde technieken zijn vooral in het Duits geschreven. Maar al bladerend kregen we op hoofdlijnen door hoe we dit ' varkentje konden wassen', en gingen aan de slag. Eerst een bolletje, dit wat uitrekken, pootjes maken en deze proberen te monteren, oortjes, snuit, staart....  Pas toen de oortjes erop zaten durfden we te geloven dat het best wel varkens waren en niet langer Barbapappa en Aardvark. We bleven ons wel verwonderen over de gaatjes die de viltnaald (het moordwapen waar we onze varkens mee probeerden te vormen) in de beestjes achter lieten. In het boekje waren alle huidjes prachtig egaal. Dus samen door het boek gesnuffeld hoe dat nou toch kon. Uiteindelijk stuitten we op het plaatje op pagina 7 (!) waarop een bakje water en een bakje zeep afgebeeld stonden. Aha, onze veronderstelling dat het boekje over droogvilten ging was fout, het bleek natvilten te zijn. De leek zegt het waarschijnlijk niets, maar voor ons verklaarde het een heleboel. En inderdaad loste wat viltzeep en heet water het mysterie op en al snel waren we in staat om onze creaties ook min of meer op varkentjes te laten lijken.

Inmiddels was dochterlief gearriveerd en sloot zij zich direct aan bij onze knutselclub. Nu het raadsel opgelost was, produceerde zij met een vliegende vaart nog even een konijn. Wat wel zo gezellig is voor de varkens, lijkt mij.

Nu we eenmaal de eerste hobbel hebben genomen, lijkt het mij de moeite waard nog een paar nieuwe pogingen te doen. Misschien wel verstandig om dat dan wel samen te doen met een van mijn vele Duitstalige vrienden!