Zevenblad, dat is toch dat onkruid dat onze volkstuin jaarlijks probeerde over te nemen. Het bleek over dát plantje te gaan. Uit zijn verhaal kon ik opmaken dat ik jaren lang gestreden had tegen een gratis groente! Een groente met veel belangrijke vitamines en mineralen en ook nog eens van het type wat je nimmer in de steek liet. Enigszins uit het veld geslagen raadpleegde ik Google. Voor ik het wist, had ik een berg informatie én recepten. Er bleken mensen stukjes tuin te reserveren voor dit onkruid. De kreet 'je-moet-de-vijand-opeten' riep bij mij een gevoel van botanisch kannibalisme op.
Nu begreep ik dat in de broodtrommel van mijn zoon zijn eerste oogst van het schooltuintje zat, vergaart tijdens het onkruid wieden. Dat kun je niet weggooien, dat moet worden gegeten. Ik twijfelde nog tussen zevenbladgratin, zevenbladsoep, zevenbladpesto en zevenbladquiche.
Maar toen mijn doos biologische eieren op straat plofte en een buurvrouw riep: 'dat wordt roerei', was het lot van het tuindersverdriet beschoren een gaat hij in de hartige taart.
